Η νύφη μου γέννησε πρόσφατα και δεν με αφήνει να παίρνω το μωρό αγκαλιά

Η κυρία Χρυσούλα υποστηρίζει ότι η νύφη της γέννησε πρόσφατα και δεν την αφήνει να παίρνει το μωρό αγκαλιά. Ποια είναι η άποψή σας;

Δεν είναι λίγες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που φοβούνται πολύ τα μικρόβια, τους πρώτους μήνες ζωής του παιδιού τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η νύφη της κυρίας Χρυσούλας και η ίδια μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας και περιμένει την άποψή μας. Διαβάστε παρακάτω:

Ο αδερφός μου έβγαινε με την τωρινή του γυναίκα για 8 μήνες. Στους 8 μήνες από απροσεξία, έμεινε έγκυος και αναγκάστηκε να την παντρευτεί. Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε όλοι μαζί οικογενειακώς, ότι δεν είναι αυτός ο άνθρωπος για τον αδερφό μου.

Ενώ ο Γιώργος είναι η χαρά της ζωής, κοινωνικός, ακομπλεξάριστος, με χιούμορ, εκείνη είναι ξινή, μιλάει απότομα και μερικές φορές νιώθεις ότι σου τη φυλάει στη γωνία για να σε προσβάλλει. Όταν ήρθε το παιδί στον κόσμο τα πράγματα χειροτέρεψαν.

Γνώρισα κάποιον στα 65 μου χρόνια και η κόρη μου επιμένει να χωρίσω για να μην λέει ο κόσμος

Φυσικά όσο ήταν λεχώνα δε δέχτηκε κανένα στο σπίτι, κάτι που το καταλαβαίνω, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται. Πλέον όμως το παιδί έχει φτάσει 5 μηνών και ακόμα δεν αφήνει σχεδόν κανέναν από εμάς να το παίρνει αγκαλιά.

Μόνο την μαμά μας και τον μπαμπά μας και αυτό ίσως επειδή είναι μπροστά ο Γιώργος. Εμένα δεν μου το επιτρέπει με την δικαιολογία ότι φοράω βαρύ άρωμα και θα το πειράξει. Τρία παιδιά έχω μεγαλώσει κάτι τέτοιο δεν το έχω ξανά ακούσει.

Όταν ο αδερφός μου προσπάθησε να της μιλήσει, του είπε ότι φοβάται τα μικρόβια που πιθανόν κουβαλάω από τα δικά μου παιδιά, αφού τα δύο μικρά μου πάνε στον παιδικό σταθμό και ο μεγάλος μου, στο Γυμνάσιο και ότι μπορεί το παιδί να πάθει κάποια αλλεργία από τα αρώματα και τις κρέπες που φοράω.

Αναγκάστηκα να πιάσω δουλειά στην επιχείρηση του πεθερού μου και με κακομεταχειρίζεται

Φυσικά και έγινα έξαλλη και του είπα ότι δεν γίνεται να έχω μεγαλώσει τρία παιδιά και να μου λέει ότι δεν είμαι σε θέση να αγκαλιάσω το ανιψάκι μου και να περάσω χρόνο μαζί του. Εκείνος ήρθε σε δύσκολη θέση, μου είπε να κάνω υπομονή και να μην της δίνω σημασία.

Εγώ όμως δεν έχω άλλη υπομονή. Γιατί δηλαδή στους δικούς της το δίνει μία χαρά και σε εμάς είναι λες και κουβαλάμε πάνω μας χολέρα; Είναι δυνατόν να μην μας κόβει και να θέλουμε να πάρουμε το παιδί αγκαλιά, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι είμαστε καθαροί; Ή μήπως οι δικοί της ζούνε σε κλίβανο;