Καλησπέρα στην όμορφη παρέα σας!
Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που έχει προκύψει και δεν ξέρω πώς ακριβώς να το χειριστώ.
Με τη γυναίκα μου ήμασταν παντρεμένοι 8 χρόνια μέχρι που αρρώστησε εντελώς ξαφνικά και έφυγε από τη ζωή τρεις μόλις μήνες μετά την πρώτη διάγνωση. Δυστυχώς ήταν πια πολύ αργά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να τη σώσουμε. Το μόνο που με παρηγορεί είναι τα δύο μας παιδάκια που είναι βάλσαμο στις πληγές μου και το ότι δεν υπέφερε. Μείναμε μόνοι με τα παιδιά και παλεύουμε να αντιμετωπίσουμε από τη μία το πένθος και την απώλειά της και από την άλλη την πανδημία που μας έχει φέρει εντελώς τα πάνω κάτω.
Το Σεπτέμβρη που άνοιξαν τα σχολεία η πεθερά μου ήρθε να μείνει σπίτι μας για να με βοηθάει με τα παιδιά και ήρθαμε κάπως πιο κοντά με αποτέλεσμα να δημιουργήσουμε σχέση. Δεν είναι κάτι που περίμενα ποτέ πως θα συμβεί ούτε είχε «παιχτεί» ποτέ κάτι μεταξύ μας. Πάντα την έβλεπα σαν πεθερά μου και μόνο σαν πεθερά μου, τίποτα παραπάνω. Να όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα και καταλήξαμε να γίνουμε ζευγάρι.
Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη τόσο στο σπίτι όσο με τα παιδιά, τα οποία δεν γνωρίζουν τίποτα ακόμα και πολύ φοβάμαι τη στιγμή που η αλήθεια θα μαθευτεί. Πως θα νιώσουν τα παιδιά; Τι θα σκεφτούν; Τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Τα βρίσκουμε σαν άνθρωποι, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, περνάμε καλά, μας φροντίζει, μας προσέχει και με κάνει να ξεχνιέμαι, ξέρω όμως ότι παραέξω όλο αυτό θα παρεξηγηθεί.
Τί να κάνω; Τα παιδιά είναι ακόμα μικρά και ξέρω πως δεν θα καταλάβουν, όλοι οι άλλοι όμως; Θα το δουν όπως το βλέπω εγώ ή θα σπεύσουν να μας στήσουν στον τοίχο;
Μάκης
